Ο κόουτς διεκδικεί το δίκιο του εργάτη, ο πρόεδρος «στραβώνει» όταν παραλαμβάνει το «φιρμάνι» και τον διαγράφει διά παντός από την λίστα των επαφών του. Διά παντός…;
Διαβάστε στον «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΗ».
Η σύντομη και άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που θα σας αφηγηθώ, είναι πέρα για πέρα αληθινή και θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε μη προηγμένη και… αντιτουριστική ποδοσφαιρικά χώρα.
Εκεί όπου οι παράγοντες των ομάδων γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα συμβόλαια προπονητών και παικτών, πληρώνουν όποτε κι αν το θυμηθούν και το εργατικό δίκαιο κατακρεουργείται με συνοπτικές διαδικασίες.
Φαινόμενα και καταστάσεις που δεν συνάδουν φυσικά με όσα συμβαίνουν στο μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Super League.
Εδώ όπου οι ομάδες μας πληρώνουν σαν τράπεζες καλύπτοντας εγκαίρως όλες τις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα οι δικηγόροι ανά την επικράτεια και οι επιτροπές επίλυσης οικονομικών διαφορών, να χτυπάνε τα μεροκάματα με το… τουφέκι!
Οπερ που σημαίνει, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις εντός των ελληνικών συνόρων, είναι 100% συμπτωματική.
Αλλωστε στην Ελλάδα τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα, «μαυρίζουν» τους εργοδότες που δεν κολλάνε ένσημα στους εργαζόμενους και επιβάλουν «τσουχτερά» πρόστιμα, όχι μόνο για την αδήλωτη - ανασφάλιστη εργασία, αλλά και για τη μη έγκαιρη καταβολή των προβλεπόμενων εργατικών εισφορών.
Οχι σαν κάποια άλλη χώρα όπου προπονητής μετά από κάποια χρονάκια θητείας σε συγκεκριμένη ομάδα (με αμαρτωλό οικονομικό παρελθόν) ανακάλυψε εκ των υστέρων πως δεν του΄χουν κολλήσει τα μισά (και βάλε) ασφαλιστικά ένσημα και έπεσε από τα… σύννεφα.
Ότι ακριβώς συνέβη δηλαδή, στον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Μια ωραία (ο Θεός να την κάνει) πρωία που λέτε, ο κόουτς διαπίστωσε έκπληκτος πως εκτός από τα χρήματα που είχε λαμβάνει για τις δεδουλευμένες υπηρεσίες του, συγχρόνως έλειπαν και ουκ ολίγα ένσημα από την προσωπική καρτέλα του.
Τι ουκ ολίγα δηλαδή, που έτσι και τα έβαζε το ένα πίσω από το άλλο έφτιαχαν ολόκληρη (εξπρές) αμαξοστοιχία...
Κι εκεί ήταν που έφτασε στα πρόθυρα του εγκεφαλικού. Ο δικηγόρος του επιστρατεύτηκε άμεσα να επιληφθεί της υπόθεσης και να προβεί σε όλες τις νόμιμες κινήσεις.
Χωρίς να το διαφημίσει και αποφεύγοντας να μιλήσει ακόμη και σε άτομα που κινούνται στο στενό του περιβάλλον, ο προπονητής έσπευσε να διεκδικήσει το δίκιο του, όπως θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του.
Από τότε λοιπόν, ο πρόεδρος δεν ήθελε όχι να τον βλέπει, αλλά ούτε να ακούει για το όνομά του.
Μεταξύ μας, όχι πως τον είχε ποτέ μέσα στην καρδιά του την εποχή της συνεργασίας τους. Επειτα όμως και από το «φιρμάνι» που έφτασε στα γραφεία του συλλόγου για τα ξεχασμένα ένσημα, τον διέγραψε διά παντός από τη λίστα των επαφών του.
Διά παντός…; Γράψτε λάθος. Οπως στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, δεν πρέπει να λέμε (και να γράφουμε) «ποτέ» και «διά παντός». Μπάλα είναι και γυρίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.