Ο Γιώργος Κασναφέρης… σφυρίζει στο «καμαράκι των διαιτητών», τη νέα στήλη του «Marca –SL».
Ο άλλοτε διεθνής ρέφερι και νυν τηλεκριτικός, καταθέτει την «έκθεσή» του για τα (δημοφιλή) πρόσωπα με τις σφυρίχτρες και τα σημαιάκια κι όλα τα κακώς και καλώς κείμενα της διαιτησίας.
Η «σκόνη» που σηκώνουν οι κραυγές και ανακοινώσεις παραγόντων και ομάδων, η προοπτική της άφιξης ξένου αρχιδιαιτητή το προσεχές καλοκαίρι, η ανεξαρτητοποίηση της ΚΕΔ, η παρεμβατικότητα των Ενώσεων, η προσφορά της τηλεκριτικής, τα διαιτητικά «τζάκια» και πολλά άλλα, σε μια «ζουμερή» και προπάντων χωρίς «φάλτσα» συνέντευξη…
- Γιατί τόσος θόρυβος για τη διαιτησία τις τελευταίες αγωνιστικές; Είναι δικαιολογημένος…;
«Καταρχήν φτάνοντας προς το τέλος του πρωταθλήματος, οι ομάδες βλέπουν πως στερεύουν οι αγωνιστικές και ο μαθηματικός τρόπος παραμονής στην κατηγορία, ή αυξάνονται οι κίνδυνοι για να μπλέξουν στη διαδικασία της σωτηρίας.
Αρα σημαίνει πως έχουν χτυπήσει τα καμπανάκια του κινδύνου, με αποτέλεσμα όλοι να κοιτάνε αυτοπροστατευτικά να σώσουν την παρτίδα.
Αποτέλεσμα είναι πίσω από κάθε λάθος να βλέπουν κινδύνους, να βλέπουν σκοπιμότητα, να βλέπουν πως κάποιος άλλος έχει ενεργήσει για να χάσει η ομάδα τους, κάτι που τις κάνει να φωνάζουν περισσότερο δικαιολογημένα ή λίγο υπερβολικά για τη διαιτησία».
- Μήπως όμως κάπου το΄χουν κάνει παρακάνει οι παράγοντες και οι διοικήσεις των ομάδων με τις συνεχείς ανακοινώσεις;
«Η Ελλάδα είναι χώρα της υπερβολής. Αρα λοιπόν και οι παράγοντες είναι ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και σίγουρα κάποιες από αυτές τις διαμαρτυρίες είναι υπερβολικές.
Οταν όμως φωνάζουν όλοι, για ποιον δουλεύει η διαιτησία; Και ποιο είναι αυτό το... αόρατο χέρι που υποτίθεται πως κάνει αυτά τα λάθη και κάπως τα οργανώνει; Ολοι φωνάζουν για όλους.
Αρα θεωρώ ό,τι ναι, κάποιες διαμαρτυρίες είναι υπερβολικές, όπως και κάποια λάθη είναι χοντροκομμένα».
«Οι διαιτητές είναι οι μοναδικοί
ερασιτέχνες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο»
Συνεπώς να αφήσουμε λίγο πιο ήσυχους τους διαιτητές να κάνουν τη δουλειά τους;
«Εχουμε πει και θα το λέμε συνέχεια, πως διαιτησία χωρίς λάθη δεν γίνεται. Οπως και ποδόσφαιρο χωρίς λάθη δεν γίνονται. Οπως στον τερματοφύλακα θα του φύγει η μπάλα μέσα από τα χέρια του, ο επιθετικός θα χάσει το εξ επαφής, έτσι και ο διαιτητής θα κάνει το χοντρό λάθος. Το θέμα είναι αυτό το λάθος να μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αυτό όμως το οποίο θα πρέπει να λέμε συνέχεια, είναι πως οι διαιτητές είναι οι μοναδικοί ερασιτέχνες στο επαγγελματικό πόδόσφαιρο με αποτέλεσμα να μαζεύονται κάθε Σάββατο κάθε Κυριακή από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας χωρίς την σωστή προετοιμασία να πάνε να παίξουνε ένα επαγγελματικό παιχνίδι, με επαγγελματίες προπονητές και ποδοσφαιριστές.
Θα ήθελα τη διαιτησία να είναι λίγο πιο επαγγελματική. Οι διαιτητές είναι επαγγελματίες σαν άτομα, αλλά όχι επαγγελματίες σαν ομάδα.
Κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Οταν την Κυριακή θα παίξει ένας διαιτητής από την Θεσσαλονίκη, ένας βοηθός από την Ηγουμενίτσα, ένας από την Ξάνθη και ο τέταρτος από τα Γιάννενα πως αυτοί οι άνθρωποι να γίνουν ομάδα…;
«Επιμερισμένα τα λάθη εις βάρος των ομάδων»
Τι γεύση σας αφήνει η εικόνα των διαιτητών την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο; Καλύτερη ή χειρότερη από την αντίστοιχη περυσινή;
«Το καλύτερο ή το χειρότερο, είναι υποκειμενικό. Θεωρώ ότι υπάρχουν αξιόλογοι διαιτητές που έχουν βελτιώσει την απόδοσή τους και διαιτητές οι οποίοι έχουν κάνει λάθη εξόφθαλμα. Πιστεύω ότι λίγο έως πολύ, στο τέλος της χρονιάς θα δούμε ότι τα λάθη έχουν επιμεριστεί.
Κι αν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη κατά 80% , θα καταλήξουμε πως δίκαια παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, δίκαια αυτές οι 4 ομάδες παίζουν στα πλέι οφ, δίκαια ο Αρης με τα όποια διαιτητικά λάθη εις βάρος του είναι τελευταίος αυτή τη στιγμή και δίκαια παλεύουν αυτές οι ομάδες για την αποφυγή του υποβιβασμού με την εικόνα που έχουν δείξει.
Δηλαδή, δεν θεωρώ ότι αυτή την στιγμή ο Απόλλων, ο Πλατανιάς και η Βέροια, είναι ομάδες που κακώς διεκδικούν την παραμονή και θα έπρεπε να βρίσκονται ψηλότερα με βάση την εικόνα τους στο γήπεδο.
Σε κάποια παιχνίδια μπορεί να έχουν αδικηθεί, σε κάποια να έχουν βοηθηθεί, αλλά η συνολική εικόνα τους είναι αυτή που αποτυπώνεται σήμερα στη βαθμολογία.
Δεν θεωρώ ότι τα διαιτητικά λάθη έχουν επηρεάσει τόσο πολύ την κατάταξη μιας ομάδας στη βαθμολογία. Πιθανόν να ήταν μια θέση πάνω ή κάτω, αλλά όχι από προτελευταίος τέταρτος».
Θεωρείτε σωστή την πρόσφατη απόφαση της ΚΕΔ να ανακοινώνει την Παρασκευή και όχι την Πέμπτη τους ορισμούς των τελευταίων αγωνιστικών του πρωταθλήματος;
«Δεν θεωρώ ότι βοηθάει σε τίποτα, ίσα ίσα για τον διαιτητή είναι χειρότερα, όταν μαθαίνει την Παρασκευή το μεσημέρι πως παίζει το Σάββατο παιχνίδι και θα πρέπει την τελευταία στιγμή να φύγει. Για τους διαιτητές είναι χειρότερο και δεν μειώνει τις καχυποψίες.
Κι αν αυτό γίνεται για να μην υπάρχουν παρεμβάσεις, είμαι σίγουρος ότι ο παράγοντας που θέλει να βρει τον διαιτητή και στο πιο απομακρυσμένο μέρος του κόσμου θα τον βρει. Το έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια η ζωή».
«Ο ίδιος ο Κάκος θα κρίνει πότε θα σταματήσει»
Πολύς θόρυβος έγινε για τον Τάσο Κάκο μετά το ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ποια είναι η άποψη σας για το μέλλον του στη διαιτησία. Θα πρέπει να σταματήσει εδώ, ή να συνεχίσει για έναν ακόμη χρόνο; Τι συμβολή θα του δίνατε;
«Καταρχήν ο Τάσος Κάκος ήταν και παραμένει ένας καλός διαιτητής. Η απόδοσή του σε ένα παιχνίδι κι ένας καλός ή άσχημος βαθμός, δεν μπορούν να αλλοιώσουν την άποψή μου για τον εν λόγω διαιτητή. Τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση και εξακολουθώ να τον έχω και σαν διαιτητή και σαν προσωπικότητα.
Αυτό που θα συμβούλευα κάθε διαιτητή και όχι μόνο τον Τάσο Κάκο, είναι να φύγει την στιγμή που αισθάνεται ωραία. Εγώ σταμάτησα τη διαιτησία 41 χρονών, ενώ είχα άλλα 4 χρόνια.
Σταμάτησα την στιγμή που εγώ έκρινα να φύγω, έτσι ώστε να με θυμούνται όλοι με καλές εικόνες.
Δεν μπορώ λοιπόν να πω αν πρέπει να σταματήσει σήμερα ή να συνεχίσει ο Κάκος. Διότι μπορεί στα επόμενα παιχνίδια να έχει πάλι άσχημες διαιτησίες, διότι απλούστατα κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία.
Εγώ ότι θα τον συμβούλευα να φύγει την στιγμή που ο ίδιος αισθάνεται καλά. Να φύγει γεμάτος από τη διαιτησία και να μην ρισκάρει την αυτοεπιβεβαίωση του, πως εγώ θα κάτσω να τους δείξω ότι είμαι ο Τάσος Κάκος ή είμαι ο τάδε, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα».
Κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα πως η ΚΕΔ προσανατολίζεται στη λύση ενός ξένου αρχιδιαιτητή εν όψει της νέας σεζόν. Ποια είναι η άποψή σας;
«Θεωρώ ότι μόνο για αστείο μπορεί να ακουστεί κάτι τέτοιο.
Πάρτε για παράδειγμα τους Κύπριους. Εχουν ξένο αρχιδιαιτητή και κάθε Κυριακή γίνεται χαμός. Βγαίνουν... μαχαίρια στην κυπριακή διαιτησία.
Η παρουσία ενός ξένου διαιτητή στα σεμινάρια για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις, τις εμπειρίες και να βελτιώσει τον τρόπο σκέψεις των Ελλήνων διαιτητών είναι καλός και χρήσιμος.
Να έρθει όμως κάποιος ξένος και να πάρει τα χέρια του στην ελληνική διαιτησία, θα είναι μια τάση αυτοκτονίας και από την ΕΠΟ και από όλους τους αρμόδιους, αν το έχουν στο μυαλό τους.
Δεν μπορεί να προσφέρει κάτι ο ξένος αρχιδιαιτητής. Υποθετικά αν έρθει κάποιος το καλοκαίρι, ποιους διαιτητές και βοηθούς θα ξέρει; Με ποια κριτήρια θα κάνει τους πίνακες; Πώς αυτός ο άνθρωπος θα ανεβάσει και θα κατεβάσει διαιτητές;
Εκτός αν θέλουμε να τον χρησιμοποιήσουμε σαν βιτρίνα. Να κάνουμε εμείς κουμάντο πίσω στο παρασκήνιο και να του δίνουμε το χαρτάκι έτοιμο και σερβιρισμένο το... φαγητό».
«Εχει χαλαρώσει ο τρόπος που ανεβαίνουν οι διαιτητές»
Εν έτει 2014, είναι μεγάλες οι διαφορές μεταξύ Ελλήνων και ξένων διαιτητών;
«Δεν θεωρώ ότι είναι μεγάλες. Το επίπεδο του Ελληνα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Είναι διαμορφωμένα παιδιά και καλογυμνασμένα.
Σήμερα είναι δεδομένο πως ο διαιτητής θα περάσει τα τεστ. Στη δική μου γενιά υπήρχαν διαιτητές που δεν έβγαζαν τα τεστ, ή είχαν αγωνία να τα βγάλουν.
Γίνεται μια επαγγελματική δουλειά από το γυμναστή διαιτησίας τον κ.Λόλη και τους ανθρώπους που συνεργάζεται. Εχει ανέβει επίπεδο το υπόβαθρο του Ελληνα διαιτητή. Αυτό που έχει ίσως λίγο χαλαρώσει, είναι ο τρόπος που ανεβαίνει ο διαιτητής.
Εμείς για να φτάσουμε παλιότερα στην Α΄Εθνική, κάναμε και 12 και 14 χρόνια. Ματώναμε. Ενώ τώρα στα 5-6 χρόνια και χαρακτηριζόμενος ως ταλέντο ανεβαίνει εύκολα ένας διαιτητής στην κλίμακα. Το δεύτερο που θα ήθελα να σημειώσω είναι πως έχει πέσει η ποιότητα του επιπέδου στις μικρές κατηγορίες.
Οταν εμείς παίζαμε για παράδειγμα Ηλιούπολη – Ρουφ με 2.000 κόσμο στο γήπεδο, ήταν ένα παιχνίδι εφάμιλλο της τότε Β΄Εθνικής.
Στις μέρες μας στο α΄ τοπικό όπου ένας διαιτητής ζυμώνεται, γίνονται ματς με πολύ χαμηλό επίπεδο, με αποτέλεσμα ο διαιτητής να μην ζυμώνεται όπως πρέπει.
Ενα άλλο λάθος για μένα ή αν θέλετε μια υπερβολή γιατί είμαστε η χώρα της υπερβολής, είναι το θέμα του νεαρού της ηλικίας των διαιτητών. Δεν χρειάζονται τόσοι πολλοί νεαροί διαιτητές στους πίνακες.
28, 29 χρονών είναι παιδιά που δεν έχουν ζυμωθεί παρ΄ότι και εγώ μπήκα στα 28 χωρίς να είμαι ζυμωμένος, γι΄ αυτό άλλωστε κι έκανα τόσα λάθη στο ξεκίνημα της καριέρας μου.
Ωριμάζεις μετά από τα 34-35 χρόνια, διότι πιο πίσω δεν έχεις εμπειρίες και ερεθίσματα. Αρα για μένα, δεν είναι κακό ένας διαιτητής να μπει και στα 38 στη Super League, δεδομένου πως μέχρι τα 45 έχει άλλα επτά χρόνια καριέρας.
Εχει αποκτήσει παραστάσεις, χτίζει προσωπικότητα δεν έχει φιλοδοξία να γίνει διεθνής και συνεπώς, μειώνονται οι παρενέργειες που έχει και οι τυχόν... συμμαχίες που πρέπει να κάνει για να πάρει το σήμα της FIFA.
Αρα μειώνονται και οι κίνδυνοι και οι πειρασμοί να υποκύψεις σε πιέσεις για να γίνει διεθνής. Αρα λοιπόν, ένας διαιτητής 37-38 χρονών είναι εξίσου χρήσιμος με έναν 28άρη ίσως μάλιστα και πιο χρήσιμος».
Γιατί δεν υπάρχει Ελληνας διαιτητής στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού (Τσάμπιονς Λιγκ, Μουντιάλ);
«Μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν ο Κύρος Βασάρας, ενώ έπαιξα κι εγώ πολλά παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πάει καλά ο Κουκουλάκης, ο Σιδηρόπουλος ξεπετάγεται. Δεν είναι παράμετρος αν κάποιος διεθνής διαιτητής παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Μουντιάλ.
Πέρα από την ικανότητα, παίζουν και άλλα πράγματα ρόλο, όπως οι δημόσιες σχέσεις και της ΕΠΟ και προσωπικά του διαιτητή και γενικότερα η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που σαφώς και δεν είναι η καλύτερη στην Ευρώπη.
Οπως συμβαίνει με τις τοπικές Ενώσεις στην Ελλάδα. Σκεφτείτε ότι αυτή την στιγμή υπάρχουν Ενώσεις που έχουν καλούς διαιτητές στη Football League και δεν παίζουν στην Super League.
Βλέπουμε μεγάλα ταλέντα στη Football League που παίζουν πέντε χρόνια και δεν προβιβάζονται, γιατί τους παίρνουν την θέση διαιτητές από άλλες Ενώσεις που είναι πιο δυνατές, ο πρόεδρος τους είναι πιο ισχυρός και μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του στο καταρτισμό των πινάκων.
Αρα κάτι αντίστοιχο γίνεται και στη FIFA. Μια χώρα πιο ισχυρή, πιο δυνατή, επιβάλλει τους δικούς της διαιτητές στις μεγάλες διοργανώσεις».
«Να μπει χρονικό όριο παραμονής στην καρέκλα»
Τι απαντάτε στην κλισέ ερώτηση αν η ΚΕΔ θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να μην βρίσκεται υπό την σκέπη της ΕΠΟ.
«Θα ήταν ευχής έργον κάποια στιγμή η ΚΕΔ να μην ορίζεται από την ΕΠΟ, αλλά να εκλέγεται από την ΕΠΟ με μια μορφή ψηφοφορίας υπό την ΕΠΟ πάντα, αλλά με διαφορετικό στιλ.
Οπως οι διαιτητές να μπορούσαν να εκλέξουν με την ψήφο τους, ανθρώπους που διοικούν το ποδόσφαιρο. Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρξει και στο ποδόσφαιρο και σε όλους τους τομείς, όριο παραμονής στην καρέκλα.
Δεν μπορεί να είναι πρόεδροι Ενώσεων 20-25 χρόνια στην καρέκλα. Δεν μπορεί να είναι αρχιδιαιτητές πάνω από δέκα χρόνια. Οταν έχεις συμπληρώσει οκταετίες και δωδεκαετίες θητείας, ότι ήταν να δώσεις το έδωσες. Οταν κάποιος γίνεται καθεστώς, θεωρώ ότι δεν μπορεί να προσφέρει».
Κλήρωση ή ορισμός των διαιτητών;
«Ορισμός γιατί πρέπει όλοι να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Κι αυτός που ορίζει, να επιλέγει τον κατάλληλο διαιτητή για το κατάλληλο παιχνίδι. Οπως η ΚΕΔ έχει μερίδιο επιτυχία όταν ένας διαιτητής πάει καλά, έχει εξίσου μερίδιο και στην αποτυχία, όταν ένας διαιτητής δεν πάει καλά».
Από τους φετινούς διαιτητές της Super League ποιοι είναι εκείνοι οι διαιτητές που σας έχουν κάνει θετική και αρνητική εντύπωση;
«Υπάρχουν παιδιά που έχουν εξελιχθεί μέσα στη χρονιά. Ο Δημητρόπουλος είναι ένας διαιτητής που πέρυσι το καλοκαίρι προερχόταν από μια κακή χρονιά και συζητούσαμε αν θα είναι στον πίνακα. Μέχρι σήμερα που μιλάμε, έχει κάνει μια πολύ καλή σεζόν και σε όποια παιχνίδια έχει σφυρίξει δεν έχει δημιουργήσει πρόβλημα. Ο Μάνταλος επίσης έχει κάνει πολύ καλή χρονιά.
Παρ΄ότι δεν είναι διεθνής, η ΚΕΔ τον έχει βάλει να παίξει κρίσιμα παιχνίδια και ντέρμπι. Εδώ είναι ένα οξύμωρο πράγμα, οι διεθνείς να μην παίζουν τα... καυτά παιχνίδια και να σφυρίζουν μη διεθνείς, όπως ο Μάνταλος που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Υπάρχουν παιδιά που έχουν εξελιχθεί, όπως ο Αρετόπουλος, ο Παππάς, ο Τριτσώνης, ο Καλογερόπουλος, ο Ιωαννίδης, ο Στυλιάρας. Διαιτητές που έχουν κάνει πρόοδο.
Υπάρχουν άλλοιμ που δεν έχουν πάει καλά. Ο αριθμός των παιχνιδιών τους και η απόδοση τους δεν ήταν η αναμενόμενη».
Είστε αισιόδοξος για τη νέα γενιά διαιτητών που έρχεται από πίσω;
«Ο σπόρος υπάρχει και θεωρώ ότι είναι και καλός. Το θέμα είναι τι καρπούς θα θερίσουμε. Αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την ποιότητα των διαιτητών, αλλά από την γενική περιρρέουσα κατάσταση στην οποία θα κληθούν να... κολυμπήσουν αυτά τα παιδιά.
Θεωρώ π.χ. ότι αριθμός των 30 διαιτητών είναι υπερβολικός. Δεν μπορεί να υπάρχουν διαιτητές που έχουν κάνει 13 ματς και διαιτητές που έχουν κάνει 4-5 παιχνίδια.
Οταν ένας διαιτητής παίζει κάθε 5-6 αγωνιστικές, πως μπορεί να αποδώσει, να βελτιωθεί, να εξελιχθεί, να δείξει το ταλέντο του. Οταν κάθε Κυριακή παίζει για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του.
Συνεπώς πέρα από το ταλέντο του διαιτητή, χρειάζονται και συντονισμένα βήματα εξέλιξης και στήριξης από τα θεσμοθετημένα όργανα».
Ο Θεός να βάλει το χέρι του στους προσεχείς ημιτελικούς του Κυπέλλου, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ;
«Ο Θεός να βάλει το χέρι του και να πρυτανεύσει η λογική στις διοικήσεις των δύο ομάδων. Διότι αν η κόντρα που έχει ξεσπάσει αυτή την στιγμή, μεταφερθεί στους κακόμοιρους διαιτητές θα είναι κατάντια για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι δύο παιχνίδια, δεν είναι πόλεμος.
Για μένα θα πρέπει να είναι διεθνείς αυτοί που θα οριστούν. Διαιτητές που θα έχουν την εμπειρία, την στόφα και το ανάστημα να τελειώσουν αυτά τα παιχνίδια.
Ευχομαι να μην πέσουν όλα τα βάρη, για όλα τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε λάθη που πιθανόν να γίνουν από τους διαιτητές σε αυτά τα παιχνίδια».
«Δεν είμαστε… Πάπες οι τηλεκριτικοί»
Βοηθάει η τηλεκριτική τους διαιτητές να γίνονται καλύτεροι, ή γίνεται απλά για λαϊκή – οπαδική κατανάλωση και λόγους τηλεθέασης;
«Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη βελτίωση του διαιτητή, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Εγώ σαν διαιτητής την επόμενη μέρα έβλεπα μόνος μου το παιχνίδι που είχα σφυρίξει και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί έκανα το λάθος.
Ο μόνος που ξέρει γιατί έκανε το λάθος ή πήρε την σωστή απόφαση, είναι μόνο ο διαιτητής.
Η τηλεκριτική αυτό που βοηθάει είναι να μάθει ο κόσμος τον κανονισμό, γιατί δεν τον ξέρει και να ακούει μια γνώμη από κάποιον θεωρητικά πιο ειδικό που έχει περάσει από τη διαιτησία, για το αν η επιλογή του διαιτητή είναι σωστή η λανθασμένη.
Είναι πολύ εύκολο να κάθεσαι στον καναπέ και να βλέπεις τις φάσεις 4-5 φορές. Υπάρχουν στιγμές που ακόμη και εγώ ο ίδιος βλέποντας μια φάση πολλές φορές, δεν μπορώ να βγάλω άποψη, άρα λοιπόν εκεί είμαι με το διαιτητή,
Οπως υπάρχουν και στιγμές που με γυμνό μάτι βλέπεις το λάθος.
Θεωρώ πως ο διαιτητής δεν πρέπει να επηρεάζεται από αυτό που θα ακούσει από τον Κασναφέρη το βράδυ. Θα πρέπει να κάνει μόνος του την αυτοανάλυση της απόδοσής του. Ο κόσμος ακούει μια γνώμη από τους τηλεκριτικούς, χωρίς να σημαίνει πως εμείς είμαστε οι Πάπες.
Κάποιες φορές διαφωνούμε ακόμη και εμείς μεταξύ μας. Υπάρχουν φάσεις που είναι υποκειμενικές κι όπου ο κανονισμός δίνει το δικαίωμα στο διαιτητή να κρίνει διάφορες παραμέτρους.
Εμείς λέμε μια γνώμη, ο κόσμος ακούει και την φιλτράρει, χωρίς να σημαίνει πως αυτό που λέμε εμείς είναι και το αλάθητο».
«Ο τρόπος που κινείται και δομείται η διαιτησία, δεν ταιριάζει με την δική μου σκέψη. »
Γιατί ο Γιώργος Κασναφέρης παραμένει εκτός διαιτησίας έπειτα από το κρέμασμα της σφυρίχτρας;
«Ηταν μια συνειδητή επιλογή. Θεωρώ πως μετά από αρκετά χρόνια με σορτσάκι μέσα στο γήπεδο, δεν είχα κάτι άλλο να προσφέρω. Σαν παρατηρητής δεν με ελκύει καν να ασχοληθώ.
Σαν αρχιδιαιτητής πιθανώς να με ενδιέφερε, αλλά ο τρόπος που κινείται και δομείται η διαιτησία δεν ταιριάζει με την δική μου σκέψη.
Δυστυχώς, θέλω όταν είμαι κάπου να έχω τον απόλυτο έλεγχο να είμαι το απόλυτο αφεντικό και δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να κάνω κάτι τέτοιο στην ΚΕΔ, όπως είναι αυτή την στιγμή η κατάσταση.
Επειδή είμαι ζωντανός οργανισμός μου άρεσε αυτή η καθημερινή τριβή με το ποδόσφαιρο, δηλαδή η θέση του τιμ μάνατζερ που είχα στην Ξάνθη και στον Λεβαδειακό.
Η καθημερινή επαφή με τον ποδοσφαιριστή με εξιτάρει περισσότερο απ΄ότι να είμαι σε μια καρέκλα και να βλέπω κάθε Σαββατοκύριακο την απόδοση του κάθε Κασναφέρη.
Να με βρίζει η μισή Ελλάδα για λάθη άλλων, που μπορεί να μην φταίω εγώ. Αρα θεωρώ πως ότι ήταν να σαν πάρω σαν διαιτητής το πήρα.
Ξεκίνησα τώρα μια νέα προσπάθεια στο πρωτάθλημα Futsal (5x5) σαν σύμβουλος διαιτησίας στην επιτροπή με τον κ.Εμανουηλίδη. Γίνεται μια νέα προσπάθεια και μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή και να χτίσω κάτι διαφορεικό…
Μου δίνεται η δυνατότητα χωρίς κανένα κέρδος να μεταλαμπαδεύσω και να βάλω κάποιες βάσεις, όπως εγώ τις οραματίζομαι στη διαιτησία».
Στα μελλοντικά σχέδια υπάρχει η συνεργασία με κάποια ομάδα;
«Για μένα τα αποδυτήρια είναι το άλφα και το ωμέγα. Οπως προανέφερα η καθημερινή τριβή με εξιτάρει και μου δίνει κίνητρο ύπαρξης στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Να υποθέσω πως ο Ακάδημος Αμαρουσίου εξακολουθεί και παραμένει η μεγάλη σας αγάπη ;
«Ο Ακάδημος είναι ένα παιδί το οποίο το φτιάξαμε τρεις άνθρωποι. Εγώ, ο Γιώργος Αποστολάκης και ο Γιώργος Πεππές. Είναι ένα παιδί το οποίο πήραμε από την Γ΄κατηγορία από τον Γιάννη Σουρτζή σαν Ακάδημο Αθηνών και το κάναμε Ακάδημο Αμαρουσίου, χωρίς δελτία, χωρίς τίποτα και αυτή την στιγμή είμαστε στην Α΄ΕΠΣΑ.
Συμμετέχουμε σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα. Δυστυχώς στο δήμο Αμαρουσίου, δεν έχουμε γήπεδο. Προσπαθεί ο κ.Πατούλης να φτιάξει , δεν υπάρχουν όμως πόροι. Η ΕΠΣΑ δεν δίνει φράγκο στις ομάδες και από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, έχουμε ξεχάσει πότε είδαμε το χρώμα του χρήματος.
Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι όλοι οι παράγοντες των ερασιτεχνικών σωματείων είναι ήρωες. Εμείς μέχρι πότε θα είμαστε δεν το ξέρουμε, αλλά έχουμε αποφασίσει όσο θα παραμένουμε να είμαστε κύριοι και αυτά που τάζουμε να τα δίνουμε. Να μην γινόμαστε σαν κι αυτούς που κοροιδεύουμε.
Και ευελπιστούμε αυτό το παιδί κάθε μέρα να γίνει μεγαλύτερο, μέχρι που κάποια στιγμή θα πούμε ευχαριστούμε πολύ κάναμε το χόμπι μας δεν έχουμε εμείς οι τρεις άνθρωποι να κερδίσουμε κάτι άλλο από τον Ακάδημο».
«Κορυφαία στιγμή ο τελικός του Ιντερτότο»
Ποια ήταν η πιο ευχάριστη και δυσάρεστη στιγμή στη διαιτησία;
«Η πιο ευχάριστη ήταν όταν έπαιξα τον τελικό του Κυπέλλου Ιντερτότο Λεϊρία - Λιλ το 2004, στην Πορτογαλία. Το να παίξεις Ελληνας διαιτητής δεν ήταν και μικρό πράγμα, δεδομένου πως τότε το Ιντερότο ήταν μια αναβαθμισμένη διοργάνωση.
Οπως βέβαια και οι τέσσερις συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου, όπου οι δύο ήταν με τις σύμφωνες γνώμες των δύο ομάδων.
Δυσάρεστη στιγμή θα πω όταν τελείωσα την καριέρα μου σφυρίζοντας για τελευταία φορά στον τελικό του Κυπέλλου Αρης – Ολυμπιακός και γύρισα στο ξενοδοχείο με την γυναίκα μου και τους φίλους μου. Εκεί υπήρξε ένα δεκάλεπτο που ένιωθα κενός, άδειος.
Οταν φτάνεις στο τελείωμα μιας καριέρας 25 χρόνων και λες τώρα τι γίνεται; Παρότι ήταν μια επιλογή δική μου, έχοντας ήδη συμφωνήσει να πάω στην Ξάνθη. Αυτό το δεκάλεπτο ήταν ένα μεταίχμιο που μου έμεινε χαραγμένο.
Το πρόσημο από την ενασχόληση με τη διαιτησία βγήκε θετικό;
«Μόνο θετικό. Ευτυχώς όμως που δεν έχω γιο, γιατί δεν θα ήθελα να γίνει διαιτητής. Εγώ κέρδισα πολλά, όνομα καταξίωση γνωριμίες. Εδωσα πολλά, δεν μου έδωσε κανένας τίποτα. Μπήκα ένα χοντρό παιδάκι 18 χρονών στο χώρο και με πολλή δουλειά και με την στήριξη πολλών ανθρώπων έφτασα εκεί που έφτασα.
Αρα έχω μόνο θετικά πράγματα που κέρδισα από τη διαιτησία, με πίκρες, με στεναχώριες, με αρνητικά σχόλια, με χλευασμούς, με ψεύδη, αλλά αυτά ήταν μικρογραφία μέσα από τις πολλές θετικές στιγμές που έχω να θυμάμαι.»
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη διαιτησία;
«Θεωρώ ότι είναι δύσκολο πράγμα και κακό για τους πατεράδες των διαιτητών που ωθούν τα παιδιά τους στη διαιτησία, άσχετα που οι περισσότεροι λένε πως από μόνοι τους θέλουν να ασχοληθούν. Πρέπει πάντα το παιδί να αυτοεπιβεβαιώνει, πως δεν εξελίσσεται με τη βοήθεια του πατέρα.
Αρα για αυτό θεωρώ πως δεν είναι ότι το καλύτερο. Ας μην κρυβόμαστε. Οι γονείς ωθούμε τα παιδιά μας προς κάποια πράγματα, όπως έκαναν και με εμάς οι γονείς μας. Οταν εγώ ξεκίνησα εγώ 18 χρονών δεν είχαμε τα ίδια στάνταρ με τον αντίστοιχο γιο διαιτητή που ξεκινούσε μαζί με εμένα.
Οταν πήγαινα εγώ να παίξω, τον παρατηρητή δεν τον ήξερα, ενώ ο μπαμπάς ήξερε τον παρατηρητή ή θα μπορούσε να τον ξέρει. Μην τρελαθούμε. Είναι ο ανθρώπινος παράγοντας οι ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτό που θα συμβούλευα όμως ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη διαιτησία, είναι πως αξίζει, αρκεί να τη δει σοβαρά.
Θέλει πολλή δουλειά, ενώ αν και θα του συμπεριφέρονται ως ερασιτέχνη, θα πρέπει να δουλέψει ως επαγγελματίας. Να κλείσει τα αυτθιά του και να βάλει έναν στόχο.
Και να το πούμε και να το γράψουμε με μεγάλα γράμματα πως ο διαιτητής παίρνει πολύ λίγα χρήματα.
Ο μέσος όρος των καθαρών χρημάτων που μπαίνουν στην τσέπη του καθαρά, είναι 1000 ευρώ το μήνα.
Μην κοιτάμε τα 1500 κάθε Κυριακή, διότι υπάρχουν και οι κρατήσεις στις Ενώσεις. Συν τοις άλλοις, πληρώνει ταξί πληρώνει γυμναστές, συμπληρώματα, πολλά πράγματα.
Θα μου πείτε 1000 ευρώ είναι λίγα την σήμερον ημέρα; Για να παίζεις Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, ναι, είναι πολύ λίγα. Να τα λέμε και αυτά γιατί μόνο τους βομβαρδίζουμε τους κακόμοιρους διαιτητές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.